مثنوی
شبی خضر خجستـه پـی بــه در زد خیـال مثـنـوی گفتــن بــه ســر زد
بـه ســر رویـای شیـــرین شبانــگاه نشستـــم پشــت پـرچیـــن شبانــگاه
نشستــم تا سحـــر خلـــوت نمــودم خـــدای شعـــر را دعــوت نمــودم
پیاپی عــرش را تصــویــر کــردم تـــو و نـــام تـــو را تفسیـر کــردم
تو یعنـی آسمانــی ریشــــه ی مــن بـلـــوغ روشــن انـــدیشــه ی مــن
تو یعنـی طعــم بــاران در بیـابــان عبـــور از خــط پـایـان در بیـابــان
تو یعنـی شــــاه بیــت دفتــر شعـــر حضــور استـعــاره بـــر سـر شعــر
سکـوت مبهــم و منــشـــور رازی بلــه، منظـومـه ی پـرشــــور رازی
تو همـرنـگ شفـق بـــر آسمـــانـی تو پــــژواک خـــــدا در آسمــــانــی
تو مــوسیقــــی نمنـــاک بهـــــاری نمــــــاد رجعــــت پـــاک بهـــــاری
طنیـــن گام هایــت آیـــت وصــــل چمیـــدن با تو یعنی غایــت وصـــل
بشــــارت داده اند این منتظــــر را زوال روزگـــــــاران کــــــــــدر را
شنیـــدم سوی من آهنـــگ کـــردی رکـــود جاده را بی رنــگ کـــردی
سحر در می زنی با صد سبد عشق نثــــارم می نمـــایــی تا ابــــد عشق
تو می آیـــی بلـه، با نــور در دست دمــــادم رایـــت منصـــور در دست
تو می آیـــی به من امیـــد بخشـــی به دست یـــخ زده خورشیـــد بخشـی
تو می آیـــی مـــرا محراب باشـــی دل قحــــطــــــی زده را آب باشــــی
تو می آیـــی ولی سوگنــــد بر مهـر و بــر ذرات نــــور زنـــده در مهـر،
قسـم بــر خوشـــه های زرد شالــی قسـم بــر سینــــه ســرخـان شمالــی،
قسم بر آن که می خوانــی همیشـــه بگــو با من کــه می مانــی همیشـــه
دانشگاه تهران- 10/11/1379
شعر از: علیرضا قاسمی (ع. ریواس)
